MUA MË MJAFTON ALLAHU

Pyetje: Të gjithë profetët, sa herë që u ka ardhur ndonjë fatkeqësi, janë mbështetur në forcën dhe fuqinë e Allahut, duke u shprehur se çdo arritje e kanë sajë Tij. Cili duhet të jetë vendi i lutjes së hasbijes ^* në jetën e udhëtarëve të shërbimit kurdo që përballen me ndonjë vështirësi, apo kur nuk arrijnë njëfarë suksesi në punët e tyre?

Përgjigje: Një njeri i dobët, i varfër, që gjendet në nevojë e në vështirësi, mund t’i dalë ballëhapur çdo lloj vështirësie, mjaft që të mbrohet te Allahu që është I Fuqishmi dhe i Pasuri Absolut. Është shumë e rëndësishme që ai të mbrohet përherë te Allahu duke thënë: “Mua më mjafton Allahu, sa mbrojtës i mirë që është Ai.” [3] Sepse një njeri që thotë këtë lutje beson kësisoj: Ia lamë Atij në dorëzim punën tonë. Vetëm Ai është Mbrojtësi ynë i Vërtetë. Sepse kur i drejtohemi Atij, e dimë se Ai nuk ka për të na lënë kurrsesi vetëm për vetëm me veten tonë, e kurrsesi s’ka për të na braktisur.

Heroi i pashoq i horizontit të mbështetjes

Allahu i Madhërishëm, në suren Teube, i drejtohet kësisoj drejtpërsëdrejti Profetit tonë fisnik: “Nëse nuk ta vënë veshin, atëherë Ti, o I Dërguari im, thuaju: Mua më mjafton Allahu. Nuk ka zot tjetër veç Tij. Unë vetëm tek Ai u mbështeta. Sepse Ai është zotëruesi i Arshit të Madh, dhe Mbretëruesi i Vetëm.” [4]

Ndërsa Bediuzaman Said Nursiu, teksa e interpreton këtë ajet, thotë: “Nëse të devijuarit nuk të dëgjojnë, e nuk u besojnë fjalëve që u thua ti, apo nuk veprojnë në dritën e Sunetit tënd, mos u shqetëso. Veç thuaju: “Mua më mjafton Allahu. Unë mbështetem tek Ai. Në vend tuaj, Ai sjell të tjerë që do të më dëgjojnë. Pushteti i Tij përfshin çdo gjë; as kryengritësit nuk mund t’i shmangen, e as ata që kërkojnë ndihmë prej Tij mbeten pa u ndihmuar. ” [5]

Në lidhje me këtë çështje, është një lutje, të cilën Profeti ynë i nderuar paqja qoftë mbi Të këshillon që të thuhet në mëngjes dhe në mbrëmje: “O Jetëdhënësi që na jep ekzistencë! Kërkojmë ndihmë prej Teje në respekt të mëshirës Sate; rregulloma çdo sjellje, e për aq sa të kem jetë mos më lër asnjëherë vetëm me egon time.” [6]

Nëse do ta zgjeronim pak të tej, atëherë mund të themi: “O Zoti im! Të përgjërohem, mos lër të hyjnë në punët e mia që bëj teksa gjendem në rrugën Tënde, shthurje dhe devijime, që do t’ia prishin shijen çdo gjëje. Qoftë edhe sa për një hapje-mbyllje të syve, mos më lër nën kontrollin e djallit apo vetes sime! Sepse nëse e marrin ato kontrollin, nuk i dihet se drejt ç’humbëtire më rrokullisin. Ngase asnjëherë nuk mund të mbështetesh tek egoja që urdhëron veç për të këqija, unë quhem i humbur kryekreje nëse në punët e mia ngatërrohet edhe ajo. Ndërsa nëse mbrojtësi im bëhesh Ti, atëherë unë gjej rrugën e duhur, e arrij të eci në të. Sepse atje ku gjendet forca dhe fuqia Jote, nuk mund të ndërhyjë as gishti i egos, e as i djallit.”

Sekreti i shfaqjes së njësisë së Allahut në dritën e Individualitetit të Ti j

Vëmë re se Profeti Ibrahim dhe besimtarët përreth tij mbështeten tek Allahu në një kohë kur populli i tij nuk i vë veshin. Ata fillimisht thonë: “Ne jemi shumë larg jush dhe atyre që adhuroni ju, duke hequr dorë prej Zotit.” [7]

Kësodore duke treguar një vendosmëri përballë mohuesve, e duke iu kundërvënë çdo lloj rreziku që mund t’i kanosej sa majtas, djathtas. Ata njëkohësisht, me këto fjalë, pohonin se gjërat që adhuroheshin, përveç Allahut të Madhërishëm, nuk kishin asnjë lloj vlere, se nuk e meritonin respektin e tepruar që tregohej karshi tyre, e që kurrsesi nuk mund të ishin objekte prej të cilave të pritej ndofarë ndihme. E mandej, me gjendjen e një njeriu krejt pa shpresë, ata thoshin kështu, për t’i dhënë zë sekretit të shfaqjes së njësisë së Allahut në dritën e njësisë së Tij: “O Zoti ynë i Madh, ne vetëm Ty të besuam, e vetëm te Ty mbështetemi. T’u drejtuam ty me tërë fuqinë e shpirtit, dhe e dimë që në fund, përballë Teje do të vijmë. O Zoti ynë i Lartësuar, mos na lër ne vetëm për vetëm me sprovën (trysninë, padrejtësitë dhe përdhunën) e mohuesve! Na fal neve, sepse padyshim që, Ti je I Shenjtë e I Urtë.” [8]

Këtu dua t’ju tërheq vëmendjen drejt një kuptimi jo të drejtpërdrejtë. Teksa e lexoni jetën dhe fjalët e Profetit tonë të Dashur (sal’lallahu alejhi ue sel’lem), për ta kuptuar më mirë pozicionin e Tij të veçantë, duke e krahasuar me atë të profetëve të tjerë, mund të shihni se si komplimentet dhe përgëzimet që Allahu i drejton Atij, janë në trajtën e dëshirës te profetët pararendës. Për shembull, Musai i nderuar (alejhis’selam) thotë: “O Zot, zgjeroma kraharorin!” [9] , e cila është një përshpirtje e Profetit Musa (a.s.), në nivel kërkesë-dëshire nga Allahu i Madhërishëm që t’ia rigjallërojë kraharorin me kuptim.

Ashtu siç mund të kuptohet edhe prej ajetit, “A nuk ta zgjeruam ne ty kraharorin?” [10] , Profetit tonë të nderuar i është dhënë në një nivel mirënjohjeje. Ashtu edhe në ajetin e mësipërm, teksa shprehet se Allahu është i mjaftueshëm për Të, Profeti Ibrahim dhe ndjekësit e tij janë duke e kërkuar diçka të atillë.

Ndërsa në një ajet tjetër fisnik, nevoja e sahabëve të nderuar për t’u mbështetur tek Allahu përballë armikut, shprehet kësisoj: “Njerëzit u thanë atyre: Armiqtë tuaj mblodhën një ushtri të tërë kundër jush, kështu që trembuni prej tyre. E kjo ua rriti atyre besimin, saqë thanë: “Neve na mjafton Allahu. Ç’administrues i mirë që është Ai.” [11]

Siç shihet edhe më sipër, sahabët tanë të nderuar, edhe në një vend ku çdokush mund të frikësohet, mund të trembet apo të mbërthehet në panik duke mos ditur se si t’i gjejë zgjidhje problemit të vet, kanë thënë: “Mua më mjafton Allahu! Ç’mbrojtës i mirë që është Ai.”, duke pritur mandej që të përballen me armikun, të zhytur në një atmosferë krejtësisht metafizike.

Traktati i Hasbijes

Edhe Bediuzaman Said Nursiu, në një kohë kur njerëzit e kësaj bote e izolonin prej çdo gjëje, reflekton se si ka rënë në pesë lloje të ndryshme emigrimesh, e në një kohë kur pishtari i shpresës bëhej gati të shuhej, e koka gati iu kapiste në drejtim të kraharorit, i vjen në ndihmë ajeti “Mua më mjafton Allahu! Ç’mbrojtës i mirë që është Ai.”, duke i thënë që ta lexojë, derisa ai filloi ta përsëriste atë deri në pesëqind herë në ditë, saqë filloi të shihte zgjerime të njëpasnjëshme në botën e tij të brendshme. Asisoj që, ai, me mësimin dhe fuqizimin e botës shpirtërore që i fali ky ajet, shprehej: “Jo vetëm me armiqtë e tanishëm, por ndjeva një besim që mund të përballem me tërë gjithësinë.” [12] Zaten, një njeri që i zgjerohet besimi kësimënyre, nuk ndjen as vuajtje e as nuk ndien qeder. As birucat e as izolimet nuk mund ta kufizojnë dot. Sepse, sakaq, ato marrin trajtën e shkollës së Jusufit (a.s.), e ai fillon të kryejë funksionin e vet në to. Aq sa kur të bëhet fjalë për t’u liruar, e për të dalë prej tyre, të thotë se mund të zgjedhë ndenjjen sërish atje për të mos e lënë në mes shërbimin e mirë që mund të realizonte për ata që gjendeshin atje.

Ja, ky është rigjallërim, thellim dhe zgjerim i vërtetë. Sepse, një njeri që mbetet ngushtë në zemër dhe në botën e tij shpirtërore, hyn në të atilla strese, përjeton asisoj vuajtjes, e tërhiqet zvarrë nga njëri ankth në tjetrin, saqë edhe sikur tërë bota të bëhen të tijat, nuk mund t’i gjejnë dot zgjidhje problemit të tij. Patjetër, një njeri që nuk arrin dot një rigjallërim dhe zgjerim të botës së tij shpirtërore, edhe sikur çdo ditë nga fabrika t’i dalin njëmijë jahte, njëmijë makina “Ferrari”, të arrijë çdo lloj mirëqenieje, prapëseprapë nuk shpëton dot prej shqetësimeve dhe ngushtimit të zemrës. Sepse lumturi dhe qetësim i vërtetë është ai që të fal Allahu duke të falur rigjallërim dhe zgjerim të zemrës. Një njeriu që ka arritur diçka të këtillë, edhe sikur në madhësinë e maleve t’i burojnë belatë dhe fatkeqësitë, ai i tret ato në zemrën e tij, duke i kthyer në satira, për t’ua treguar ato mandej të tjerëve përreth që t’u falin kënaqësinë e të qeshurit me to.

Në fakt, në një kohë kur shenja të tronditjes së vuajtjeve tona përplasen me horizontin e imagjinatës sonë, në një çast kur na rrahin çdo mendim dhe meditim, pasqyrimet e përftuara në zemrën e Said Nursiut mund të vijnë edhe në zemrat tona. Sepse një njeri, që rend vazhdimisht pas besimit të përsosur dhe sinqeritetit të plotë, dhe që gjendet vazhdimisht në një rrekje për të përftuar një lidhje të shëndoshë me Allahun, sa e sa pasqyrime të tjera mund të arrijë. Por shumica jonë, ngaqë nuk e dëgjojmë zërin e botës sonë shpirtërore, apo ndoshta ngaqë i përkapim ato si gjëra të thjeshta që mund t’i vijnë çdokujt në mendje, duke mos u dhënë rëndësinë e domosdoshme, mund t’u kemi lënë të mbyllur portat shumë pasqyrimeve të vyera. Ndërsa individualitetet e larta, i kanë arritur, i kanë parë, dhe e kanë kuptuar se këto lartësime nuk mund të jenë krejt të kota e të rastit. Kanë thënë: “Kjo patjetër që ka një përmbajtje dhe urtësi të veçantë”, e kësodore i kanë parë ato si nga një paralajmërim dhe kërcënim njëherësh. Edhe Nursiu, duke e parë këtë xhevahir të pasqyruar në zemrën e tij, shumë të vyer, duke u thelluar menjëherë mbi të, për ta kthyer atë më pas në një lutje pesëqind herë në ditë.

Nëse Bediuzaman Said Nursiu e ka përmendur atë pesëqind herë me radhë gjatë ditës, atëherë do të thotë se përmendja e saj ka një mirësi mrekullore, nëse kuptohet thellësisht, ashtu siç duhet. Atëherë, edhe ne, duhet ta përsërisim atë, jo pesëqind herë, por ndoshta njëmijë, duke thënë: “Mua më mjafton Allahu. Nuk ka zot tjetër veç Tij. Unë vetëm te Ai u mbështeta. Sepse Ai është zotëruesi i Arshit të Madh, dhe Mbretëruesi i Vetëm.” për t’u mbrojtur fillimisht prej të keqes së armiqve të shumtë, e mandej për ta mbajtur kontributin tonë sa më të lartë duke gjetur mbrojtje në forcën dhe fuqinë e Allahut. Për t’ia arritur një qëllimi të tillë mund të ndjekim edhe një rrugë të këtillë: Ashtu siç i ndajmë dhe i lexojmë me njëri-tjetrin Lutjen e Tefrixhijes, Ajetin Kursij, suret Nasr, Fet’h dhe Inshirah si një vepër me përftim të përbotshëm të përbashkët, ashtu mund të ndajmë ndër vedi edhe lutjen e hasbijes. Për shembull, dhjetë shokë, nëse ndajmë nga njëqind për shoq, atëherë në fletoren e veprimeve të secilit mund të rrjedhin shpërblimet e njëmijë lutjeve të hasbijes.

“Hasbijallah” edhe përballë arritjeve

Kjo jo vetëm përballë belave dhe fatkeqësive që mund t’ia behin mbi kryet tona, por një mysliman i mirë (duhet të) mbështetet tek Allahu edhe kur përballet me ndofarë suksesi dhe arritjeje. Nga ky këndvështrim, kriteret e sasisë dhe cilësisë së moskërkimit këmbim me Allahun mund të ndryshojnë nga një individ në tjetrin. Ndoshta disa mund ta thonë vetëm përballë fatkeqësive, apo problemeve që kërkojnë zgjidhje të menjëhershme, megjithëse janë të vështira. I drejtohen Allahut dhe në përfundim, me lejen dhe ndihmesën e Allahut, kuptojnë se si ato zgjidhen sajë pjesëmarrjes së një mirësie dhe ndihmese të padukshme. Ky është drejtimi i atyre që kanë ngelur ngushtë, e që nuk kanë ku të mbështeten. Ndërsa disa të tjerë e kthejnë lutjen e hasbijes, “Mua më mjafton Allahu. Nuk ka zot tjetër veç Tij. Unë vetëm te Ai u mbështeta. Sepse Ai është zotëruesi i Arshit të Madh, dhe Mbretëruesi i Vetëm.”, në një përmendje të përhershme të jetës së tyre, dhe nga mëngjesi në mbrëmje, vetëm presin ndihmë prej Tij. Sidomos ata, horizontet e të cilëve janë zgjeruar konsiderueshëm, të cilët janë ngritur në lartësitë e horizonteve të shpirtit dhe sekreteve të tij, që edhe në çastet më të rëndomta të jetës së tyre bëhen sikur ndiejnë kontrollin e Zotit. Po, ata edhe në çështjet më të thjeshta, siç mund të jetë shkuarja e fillit të perit përmes vrimës së gjilpërës, apo kapërdimi i një llokme ushqimi, e që në pamje të jashtme mund të zgjidhen me përdorimin e atij vullneti të pjesshëm, përjetojnë horizontin që të fal lutja “Mua më mjafton Allahu! Ç’mbrojtës i mirë që është Ai.” Madje ata, ndonjëherë, si njerëzit racionalistë, e lidhin çdo veprim të tyrin me filozofinë e të vepruarit me anë të hasbijes së fuqisë, mendojnë se ajo që kanë bërë ata veç është fryt i një kontrolli dhe administrimi më të epërm, duke thënë përherë “Ai është Krijuesi!”. Ja, kjo është një shprehje e sinqertë e njësisë së Allahut të Madhërishëm. Në fakt, edhe ne duke iu përmbajtur sunetit të Profetit Muhamed (s.a.s.), duhet ta themi nga shtatë herë, në lutjet e mëngjesit dhe të mbrëmjes: “Mua më mjafton Allahu. Nuk ka zot tjetër veç Tij. Unë vetëm te Ai u mbështeta. Sepse Ai është zotëruesi i Arshit të Madh, dhe Mbretëruesi i Vetëm.” , e kësisoj do të kemi pohuar se mbrojtësi i mbrojtësve që do t’u japë zgjidhje problemeve të cilat do të na dalin përballë gjatë kësaj dite, është Ai; e ndërsa i hyjmë natës, duke përsëritur sërish të njëjtën lutje, do t’ia kemi lënë po Atij në dorë mbrëmjen tonë. Zoti ynë na i mbështjelltë çdo grimëçast të jetës sonë me shaje drite buruar prej sunetit të vyer të Profetit Muhamed (s.a.s.).