'Turkije Is Nog Lang Niet Waar het zou Moeten Zijn'

In het belang van de toekomst van de wereld, denk ik dat de gelovigen, mu'mins (zij die in Allah geloven), en met name de Moslims in Turkije, zich zorgvuldig moeten voorbereiden. Ik wil hierbij de uitspraak van leermeester Bediuzzaman [Said Nursi] opnieuw onder de aandacht brengen: "De geesten dienen verlicht te zijn met het licht van de wetenschap, de harten met het licht van het geloof.” Na eeuwen van elkaar te zijn gescheiden, dienen hart en geest opnieuw met elkaar te worden verbonden. Mensen zouden moeten kijken met hun hart. Met hun innerlijke hart zouden zij het geheim van Allah moeten aanschouwen. Ze moeten hun leven ten dienste stellen van Allah, en tegelijkertijd weten hoe ze het universum zorgvuldig moeten onderzoeken zoals een Westerling dit doet. Ze dienen de wereld en de mensheid aandachtig te bestuderen. Ze zouden hun plek in de wereld moeten innemen (ik zeg dit met betrekking tot mijn eigen volk). Wat mijn eigen gevoelens, onderzoek en gedachten betreft; als kind van zo’n sterk en geweldig volk, moet ik vaststellen dat ik verontrust ben over onze huidige situatie. Er vinden vele incidenten plaats in de wereld, er worden beslissingen genomen, plekken en posities verdwijnen of worden “binnengevallen” of "gedemocratiseerd", mensen worden geboeid en meegenomen; ons volk wordt echter niets gevraagd. Ons volk speelt geen enkele rol in deze kwestie, en wordt niet eens waardig genoeg geacht om een podium aan te geven. Mensen praten vanuit hun eigen standpunt over de kwesties die spelen. Wij denken dat we heel goed in staat zijn om zelf een statement te maken door een plek in te nemen. We kunnen geen dingen doen die we graag willen zonder een plek in te nemen.

Als democratie een goed, op de mens gericht, systeem is, kunnen wij geen democraten zijn indien wij slechts aan onszelf denken. Anderen hebben wat dat betreft aan ons getwijfeld. Duizenden rechtszaken zijn tegen ons aangespannen op grond van schending van de democratie en de rechten van de mens. Kan het in een dergelijk Turkije werkelijk kwaad als we ons eerst niet bemoeien met kwesties betreffende de mensenrechten, vrijheid van geweten, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van gedachte, vrijheid van leven? We zijn niet in staat om te zeggen ‘Laat ons dit soort dingen niet tot onderwerp van discussies maken in een maatschappij met gemeenschappelijke belangen.’ In plaats hiervan, proberen we deze dingen te doen terwijl we de toegang tot de Europese Unie als een excuus gebruiken, ongeacht wat de anderen zeggen. Ik vind dit een blamage voor ons. Het brengt een idee teweeg dat we zomaar een landje zijn dat gisteren pas ten tonele verscheen. Dit stuit me enorm tegen de borst. We staan te midden van andere landen; landen die ooit een bondgenootschap aangingen. Er zijn met onze hulp onrechtmatigheden van het toneel verdwenen, maar nu, om over onze rechten te beschikken, moeten we ergens op leunen. We vragen ons af of we ons tot Amerika, Europa of Rusland moeten wenden. Dit land dient zichzelf te zijn en op te staan. Het moet zijn eigen problemen oplossen.

Jij hebt ooit goed commentaar geleverd tijdens een brainstormsessie over vrienden die hun observaties niet delen, en fouten maken met betrekking tot ijtihad (het proces van het maken van een beslissing door onafhankelijke interpretatie van de bronnen), die mij in kleine kring onopzettelijk tekort doen door een buitensporige hoeveelheid respect voor mij te tonen. Ik zal dit niet zeggen over mijn interview, want dit zou respectloos zijn naar jou. Maar Turkije kampt met dezelfde problemen. In Turkije, kunnen mensen geen uitdrukkin geven aan hun gedachten. Het land zou een ander soort democratie kunnen vormen. Een democratie die ook een dimensie van het hiernamaals bevat. Met andere woorden; het zou een deur moeten hebben die zich opent naar de andere dimensie. Democratie moet kloppen met mijn verlangens ten opzichte van de eeuwigheid, mijn observaties met betrekking tot de eeuwigheid, en de observaties die verband houden met de wereld voorbij deze wereld. Anders is zij niet volledig. Mijn heelheid, als mens, hangt helemaal af van deze democratie, al heeft ze geen zeggenschap over mijn heelheid; dat zou een tekortkoming zijn van de democratie. In Turkije, worden deze tekortkomingen nog steeds ervaren. En mensen die dit verkondigen, en zelfs de mensen die dit mogelijk zouden kunnen gaan verkondigen, worden opgejaagd als criminelen; allemaal op grond van de mogelijke gevolgen in plaats van op grond van een werkelijke misdaad. Ook worden mensen om deze redenen verbannen. Turkije heeft een lange weg te gaan. Mijn idee is, maar wie ben ik, dat Turkije nog lang niet is waar het zou moeten zijn.

Turkse mensen zijn niet dom. Zelfs hier in Amerika nemen Turkse intellectuelen en wetenschappers belangrijke posities in. Ze nemen hun verantwoordelijkheden op vooraanstaande plekken. Dankzij het systeem hier, schitteren onze mensen als sterren. Turkse studenten komen hier naartoe en boeken voortreffelijke resultaten. Deze prestaties ondermijnden gelukkig mijn zieke gedachte dat wij nergens toe in staat zijn. De breinen van onze mensen voldoen aan alle criteria. Ze zouden zelfs de wereld kunnen leiden. Maar ondanks dit alles houden wij de gedachte in stand dat wij continu op iets of iemand moeten leunen, dat wij niet zelfstandig kunnen functioneren. Het is belangrijk dat we onszelf ontdoen van de gedachte "als er maar iemand is, kunnen we blijven staan". We moeten dit zelf proberen, we moeten zelfstandig gaan staan. Zelfs tegen gehandicapten wordt gezegd, "probeer eerst op te staan". Vervolgens kunnen ze het stellen zonder hun krukken, en leren ze zelfstandig te staan. Er is echter een heel kleine oligarchische minderheid die om één of andere reden niet kan omgaan met het idee dat onze mensen zichzelf willen zijn. Wie dit ook mogen zijn, hoe zij ook mogen denken; zij verpesten de toekomst door de maatschappij te veroordelen tot de benauwdheid van hun eigen bekrompenheid.

Welk woord zou uw verblijf hier het beste verklaren? Ballingschap, migratie of vlucht?

Het vonnis houdt verband met de intentie. Ik ging naar het ziekenhuis voor controle. Ik kwam hier om te herstellen van mijn aandoening. Ik kan dus niet zeggen dat ik immigreerde om mijn ideeën en mijn cultuur uit te leggen. Nu ben ik hier überhaupt niet toe in staat. Ik zie geen andere mensen. Ik wilde dat ik met een dergelijke intentie was gekomen. Ik wilde dat ik de kans had om iets te vertellen over de 5.000 jaar oude cultuur van mijn volk, zoals Bediuzzaman deed. Ik wilde dat ik op verschillende plekken seminars had gegeven, en had deelgenomen aan conferenties. Ik ben wel uitgenodigd voor conferenties, maar kon hier geen gehoor aan geven. Ik moest ergens een document naartoe sturen. Nu willen ze een document uit Barcelona. Ik heb hier zelfs nog de voorbereidingen voor getroffen, maar ik zag er uiteindelijk vanaf. Zo zit ik eigenlijk niet in elkaar, maar er zijn veel mensen die aandringen, "Je moet je bij hen aansluiten in het kader van wereldvrede, tolerantie en dialoog." Ik ben altijd aan het twijfelen. Ik heb nooit gezegd, “De almachtige Haqq erkent mijn inspanningen.” Dit zie ik als shirk (het geloof in partners van Allah). Allah doet alles. Wanneer iemand in Turkije echter een goede daad verricht, vinden sommige mensen dit moeilijk te verteren. Ze houden alle leuke dingen het liefst voor zichzelf. Het stoort hen. Als iemand je een vredesheld noemt, zullen ze volgens mij sterven aan een hartaanval. Dit neem ik allemaal in overweging waardoor ik niet kan zeggen dat ik actief aan het werk ben. Ik ben hier gekomen om behandeld te worden en ik zie alle reden om hier langer te blijven. Kwetsen kan ik namelijk niet zo goed als sommige anderen, ik ben er niet toe in staat. Ik heb geen klauwen en kan niet krabben. Zij bijten en komen ermee weg. Zij krabben en verscheuren dingen; ze spreken om mijn eer te bezoedelen, mijn trots. Ik heb mijn religie en leef volgens die religie. Ik leef op zo'n manier dat ik niets aan niemand verschuldigd ben; de andere partij heeft echter helemaal geen kaas gegeten van menselijke waarden. Ze zijn zich er simpelweg niet van bewust dat, wanneer ze mijn rechten schenden, ze tegelijkertijd de menselijke waarden vermorzelen. Dit alles in overweging nemend, denk ik dat het beter is om te wachten op een tijd met meer positieve energie. Ondertussen leef ik verder met de gedachte "Ze weten niet beter, maar ik wil me er in ieder geval niet over opwinden, en ik zal me niet laten vernederen of beschadigen.” Ik zit hier en ga er onder gebukt. Zolang ze (de Amerikanen) niet zeggen, “eruit”, wacht ik tot de sfeer in Turkije iets rustiger is geworden. Nu zeg ik, "Ik ben gekomen als een immigrant; laat het een goede daad zijn." Sommige vrienden komen me opzoeken, al zijn ze in aantal geslonken.

Past het woord "ballingschap" u?

Wanneer ik alles beu ben, praat ik van ballingschap. En ik vind troost in deze term. Enkele van de meest waardevolle mensen zijn verbannen. Zelfs Abdulhamit, iemand die een enorme liefde voor zijn land voelde, is verbannen. Mehmet Akif [Ersoy], Namik Kemal; veel mensen leefden in ballingschap. Ik vind het ongepast om deze mensen als buitenstaanders te bestempelen, of om te zeggen dat ze bij de “andere kant” horen, maar ook Trotsky werd naar Mexico verbannen om zijn ideeën.

Indien er een opiniepeiling zou worden uitgevoerd in Turkije, zou blijken dat veel mensen van mij houden. Er is bij mij dan ook geen sprake van schaamte. Ik ben geen dief. Ik heb geen hap genomen van een haram (verboden) vrucht, Allah zij geprezen. Ik heb niet gestolen. De posities van mijn broeders en zusters laten niets in het ongewisse. Ze zijn bezig met hun bedrijven. We komen niet bepaald onder een steen vandaan. Hiermee wil ik zeggen dat we een grote familie hebben. Maar ja, wat kunnen we doen? Laat mijn broeders en zusters met rust. Ik moet zeggen dat, sinds ik vanuit verschillende hoeken geteisterd word, ik van binnen bloed.

Op welk teken wacht u voordat u terugkeert? Wacht u tot deze mist is opgetrokken?

Mijn gezondheid staat me niet toe om naar tekens te kijken of te luisteren. Ik heb hier geen problemen. Ik ben namelijk single. Ik ben diabeet, ik eet kleine porties. Ik heb niet veel nodig om tevreden te zijn. Ik heb, bij de gratie van Allah, 40-50 boeken geschreven en leef van de royalty’s. Ik heb in dit opzicht geen problemen. Ik verblijf waar ik me goed voel. Zolang de situatie onstuimig is, blijf ik hier. Ik wil niet de oorzaak zijn van nog een Dag des Oordeels in Turkije. Veel mensen wachten tot er aan de bel (Sur) getrokken wordt

Met betrekking tot de reden voor zijn komst naar Amerika (zijn gezondheid), zegt Fethullah Gülen, “Ik zou willen dat ik hier was gekomen met de intentie om te immigreren.” Gülen benadrukt dat, wanneer hij moe is van alles, hij het gevoel heeft dat hij is verbannen. Over degenen die stukken hebben geschreven om zijn terugkeer naar Turkije tegen te houden, zegt hij, "Mijn gezondheid staat me niet toe om naar ze te luisteren. Zolang de situatie onstuimig blijft, voel ik me niet geroepen om de aanleiding te zijn voor nog een Dag des Oordeels in Turkije."