Semboller (Temessülât)

Konuya Efendimizin (sav) mübarek bir hadisiyle başlayalım. Müslim, Dârimi ve Ahmed b. Hanbel'in müsnedinde rivayet edilen bir Hadis-i Şeriflerinde Efendimiz şöyle buyuruyorlar: 'Bakara ve Âl-i İmran surelerini okuyun. Çünkü onlar kıyamet gününde iki aydınlık, iki ışık kaynağıdır'. Başka rivayetlerde 'Zehrâveyn' yerinde 'Gayâbetân', 'Gamâmetân' ifadeleri vardır ki 'iki bulut', 'iki gölge' demektir. ⁽¹⁾

Siz Kur'an okursunuz. Okuduğunuz her harf ve kelime dalgalar halinde âlây-ı illiyyîne yükselir ve gider Mele-i âlâya ulaşır. Bakara ve Âl-i İmran sureleri de okunduğu zaman iki ışık veya iki bulut, iki gölge halinde ahirete intikal ederler.. ve insan ahirete gittiğinde onları başının üzerinde bu şekilde temessül etmiş bulur.

Yukarıdaki hadisin devamında 'Bunların okunmasında bereket, terkinde nedamet vardır. Bunları okumaya da ancak yiğitler güç yetirebilir' deniliyor.

İnsan Kur'an ile doğru ve aydınlık yolu bulur. Kur'an'la bütünleştiği ölçüde kendisini her türlü tehlikelerden korumuş olur. Böyle yaşayan ve böyle ölen bir insan, öldüğü gibi haşrolur ve yine koruyucu ve bir ışık kaynağı olarak orada da Kur'an'la karşılaşır.

Ahmed b. Hanbel ve Tirmizi de bize şu hadisi naklederler:

İbn-i Ömer diyor ki: Rasulü Ekrem (sav) yanımıza geldi. Sağ ve sol elinde iki tane kitap vardı. Bize hitap ederek;

'Bu kitapların ne olduğunu biliyor musunuz?' buyurdu. Biz 'Hayır ya Rasûlallah' dedik. Sağ elindeki kitaba işaretle şöyle ferman ettiler:

'Bu sağ elimdeki Rabbü'l-âlemînden bir kitaptır. (O'nun bana verdiği, temessül ile intikal ettirdiği bir kitaptır.) Bunda bütün ehl-i Cennetin isimleri, babalarının, kabilelerinin, aşiretlerinin adları yazılıdır.' Sonra sol elindeki kitaba işaret buyurarak:

'Bu da Cenab-ı Hakk'tan bana bir kitaptır ki, onda cehennem ehlinin isimleri, baba ve kabilelerinin adları vardır.'

İbn-i Ömer sözüne devamla; 'Biraz sonra da (sanki uçup gitmiş gibi) bu kitaplar kayboldu.' ⁽²⁾ Şayet bu kitaplar alem-i şehadete mahsus kitaplar olsaydı, evvelâ bütün ehl-i cehennemin isimlerinin o kitapta yazılı olması mümkün değildi. İkinci olarak, o devirden kıyamete kadar gelecek bir sürü insan daha dünyaya gelmemişken, babalarının ve kabilesinin isimleri, dünyaya ait bir kitapta yazılmış olamazdı. Olsa olsa o sâbit aynalardan intikal etmiş, âlem-i misâle ait levh-i mahfûzun istinsahlarından ibaret levh-i mahv ve isbatla alâkalı bir kısım tablolardan ibarettir.

İbn-i Ömer'in 'Biraz sonra da bu kitaplar kayboldu' ifadesinden biz bu mânâyı anlıyoruz.

'O gün her nefis yaptığı her hayrı hazır bulacaktır; işlediği her kötülüğü de. O, kötülükle kendisi arasında uzak bir mesafe bulunmasını ister. Allah sizi kendisinden (emirlerine karşı gelmekten) sakındırıyor. Allah kullarına şefkatlidir.' (Âl-i İmran, 3/30) mealindeki ayet de bu hakikatı ifade ediyor.

'O gün herkes ne amel etmişse onu hazır bulacak.' Namaz kılan, oruç tutan, zekat veren, gönülden bir kere Allah diyen, mescide gelen, Huzur-u Rabbü'l- âleminde başını yere koyan, 'Kulun Allah'a en yakın olduğu hal, secdedir' ⁽³⁾ hadisiyle anlatılan durumu kazanan bir insanın bütün bu amelleri belli bir âlemde temessül eder, kendilerine has şekil ve keyfiyetlere bürünürler... Ve insan da bunları orada, başının ucunda hazır bulur. Berzah âleminde bu çizgide cereyan eder. Onun bu cereyan şekli haşirde, sıratta da devam eder ve Cennetle sona erer. 'Artık kim zerre ağırlığınca hayır yapmışsa onu görür.' (Zilzâl, 99/7) ayetiyle anlatılan temessülü o gün bütün vüzûhuyla ortaya çıkar.. 

Tweet

Whatsapp