De Moderne Wetenschappelijke Aanpak

De moderne wetenschappelijke aanpak is vér verwijderd van het vinden der waarheid achter het bestaan en het verklaren ervan. De waarheid wijzigt niet en ligt voorbij de zichtbare wereld. De relatie met de zichtbare, veranderende wereld is zoals de relatie tussen de geest en het lichaam of de Goddelijke wetten van de natuur en de natuurlijke dingen en gebeurtenissen. Bij voorbeeld: de groeikracht die een universele Goddelijke Wet is, behoort tot de essentie der levende wezens. Deze wet wijzigt niet, een boom of een man ondergaan voortdurend wijzigingen? Op dezelfde manier zijn menselijke wezens onveranderd tegenover hun essentiële doelstellingen die zij dienen en de invloed hiervan op hun dagelijkse levens en omgeving. Dit ongeacht hun kledij, woonst en transportmiddelen. We hebben allen algemene omstandigheden van leven en waarde gemeenschappelijk. We worden allemaal geboren, groeien op, huwen, hebben kinderen en staan tegenover de dood. We hebben allemaal een zekere wil en gemeenschappelijke verlangens. We delen ook sommige waarden, we kennen allemaal eerlijkheid, rechtvaardigheid, moed enz.

Ondanks dit feit benadert de moderne wetenschap het zoeken naar waarheid in de veranderende natuur en baseert zich hierbij op zintuiglijke indrukken. Nochtans zijn deze indrukken relatief, veranderend van persoon tot persoon en bedrieglijk. Ook verschillen personen in verhouding tot hun denkcapaciteit. Daarom is het onmogelijk om tot een zeker besluit te komen door afleidende of uitbreidende of analytische redenering met de zintuiglijke waarnemingen als uitgangspunt. Daarom heeft de moderne wetenschap experimenten nodig om tot besluiten te komen. Nochtans is het niet mogelijk om een feit door een experiment te bevestigen, zonder vooraf vastgelegde axioma's of 'vooronderstellingen'. Na David Hume is het algemeen aanvaard dat het niet vaststaat dat, omdat een feit zich tweemaal of een miljoen maal heeft voorgedaan in 2 of een miljoen verschillende plaatsen, het opnieuw zal gebeuren. Hierdoor is, na de ineenstorting van de klassieke fysica, het gebruikelijk geworden voor Westerse epistomologen, van niet meer te spreken over het zoeken naar de waarheid maar slechts over het zoeken van benaderingen. Karl Raymond Popper zegt dat we zowel de theorieën van Einstein als die van Newton aanzien... Ze kunnen niet beiden tegelijk waar zijn. Ze kunnen eerder beide fout zijn.

Door empirische methodes is de wetenschap niet in staat om de waarheid te vinden van de essentie van het bestaan. Het is daarom dat Guenon stelt 'Wetenschappers of wetenschap heeft 2 alternatieven: ofwel erkennen ze dat de besluiten van wetenschap waardeloos zijn, behalve als veronderstellingen over de waarheid en daarom geen zekerheid erkennen, hoger dan zintuiglijke waarneming, ofwel nemen ze blindelings als waarheid aan wat geleerd wordt in naam der wetenschap. Twijfelend aan wetenschappelijke bevindingen, trachten geleerden een uitweg te zoeken in agnosticisme of pragmatisme en erkennen zo de onmogelijkheid voor wetenschap, om der waarheid te vinden.

Wetenschap moet zijn limieten erkennen en toegeven dat de waarheid niet wijzigt en zich bevindt in de sfeer boven de zichtbare wereld. Hierin ligt de échte waarde. Uiteraard kan het relatieve niet bestaan zonder het absolute. Veranderen kan slechts door het bestaan van het onveranderlijke en veelvoud is onmogelijk zonder het bestaan van Eenheid. Slechts als kennis het punt van onveranderlijkheid bereikt, verwerft het blijvende stabiliteit. Het onveranderlijke en permanente is boven de menselijke sfeer. Het menselijk brein kan geen waarheid produceren, de mens heeft de taak om onafhankelijk bestaande waarheid te zoeken.